Gaby in Engeland

                                                    Deze foto heb ik gister gemaakt (zaterdag dus),

Ja, ik was in Londen! J

In het begin van deze week had ik me aangemeld op een website voor aupairs in the uk.

Ook had ik me aangemeld bij de-vrienden-zoek-service van Smartaupairs (De engelse aupair organistatie waar ik bij zit). Op woensdag kreeg ik een berichtje van ene Vicky(ze heet eigenlijk Vittoria, maar wil liever Vicky genoemd worden) uit Italie. Ze woont nu sinds september in een klein dorpje boven Londen, ongeveer een uur met de trein.

Ze zag dat ik nieuw was, en ze vroeg hoe het met me ging, of ik hier al een beetje gewend was, of ik een leuk gezin had, voor hoeveel kinderen ik moet zorgen etc etc.

Na een beetje heen en weer gemaild te hebben mailde ze me vrijdag of ik misschien zin had om zaterdag naar Londen te komen. Er zouden namelijk nog twee andere meisjes ook naar Londen komen, en het zou dus een soort Aupair-meeting worden. Eerst dacht ik, hmm moet ik dat wel doen, ik ken haar helemaal niet, alleen maar via de mail, en dan reis ik helemaal (oke, een uurtje) naar Londen, misschien is er niemand, of is het een valstrik (ja, je weet het maar nooit!)

Maar aan de andere kant had ik echt heel veel zin om iets leuks te doen, en had ik stiekem ook wel zin in iets spannends. En bovendien, eens moet de eerste keer zijn, als ik andere aupairs wil ontmoeten moet het eigenlijk altijd wel een soort blind-date zijn omdat je niet zomaar een cafe binnen kan stappen op zoek naar andere aupairs ofzo.. En op het schoolplein was ik ook al aan het rondspeuren voor andere jonge meisjes, maar die was ik ook nog niet echt tegengekomen…

Dus ik besloot Vicky terug te mailen dat ik wel wilde komen. Om 1 uur hadden we afgesproken op het Kingscross-station, ik had haar mobiele telefoonnr en ik kon haar herkennen aan haar “purple boots”.

Nu is het Kingscross-station onwijs groot, dus hadden we afgesproken bij de pilaren en een kraampje wat kranten, eten en dergelijke verkoopt. Dus ik stond om 8 uur op, en vertrok ongeveer rond 9 uur richting het treinstation hier in Southend. Ik was zo vroeg omdat ik zeker weten optijd wilde zijn, en ik had nog een doel, namelijk iets kopen waardoor ik goedkoper met de trein kan gaan. In Nederland had ik namelijk ook een kortingskaart van de trein, en ik dacht, misschien bestaat er zoiets ook wel in Engeland. Dus ik zoeken op het internet, en jahoor, the railcard, je kan deze kaart kopen voor 26 pond als je tussen de 16 en 25 bent, en dan kan je het komende jaar goedkoper met de treinreizen door heel Engeland.

Dus ik bij het station vragen of het mogelijk was om een railcard te kopen. Gelukkig was het mogelijk en was er een erg aardig meisje aan het loket. Ik moest namelijk een formulier invullen, en ik had een pasfoto nodig (gelukkig had ik er eentje bij me), en mijn id-kaart om te bewijzen dat ik niet ouder ben dan 25. Na alles ingevuld te hebben was mijn kaart klaar, en kon ik een retourtje naar Londen kopen voor 10 pond. (En inbegrepen zit hierbij een dagkaart voor de metro,wat normaal ook 8 pond is). Terwijl ik 15 pond kwijt was, toen ik op Londen een enkeltje moest kopen naar Southend (dit was op mijn eerst dag hier in Engeland)

Dus voor 26 pond, ben ik voortaan dus veeel goedkoper uit met het treinreizen.

Toen ik met de railcard in mijn handen stond, was ik best wel eventjes trots, dat ik het voor elkaar had gekregen wat ik wilde, én nog goedkoop ook!

Maargoed, toen stapte ik in de trein richting Londen, en ik kwam ongeveer rond 11 uur aan op het Liverpoolstation, ik ging met de metro richting het Kingscross-station (wat trouwens echt een verschil was, zonder die grote koffer) en toen was ik daar om half 12. Anderhalf uur te vroeg… Dus ik had een broodje gekocht, en ik was op een bankje gaan zitten.

                                                               Dit bankje trouwens

Toen bedacht ik me, dat Harry Potter de trein neemt naar Zweinstein vanaf het Kingscross-station. Vanaf perron 9 ¾. En ik had ooit eens gelezen dat ze voor de film perron 3 en 4 hiervoor gebruikt hebben. Dus ik (een-Harry-Potter-fan) wilde toch eigenlijk wel even stiekem kijken of ik perron 9 ¾ kon vinden. Ik heb het hele treinstation afgezocht, ik heb het gevraagd aan mensen, maar ik heb het niet kunnen vinden… Helaas…

En toen was het 5 minuten voor één. In mijn zoektocht naar het Harry-Potter-Perron was ik onderweg wel het plekje tegen gekomen met de pilaren en een kioskje, dus daar ben ik naar toegelopen en heb ik gewacht totdat het één uur was. En om vijf over een kwam er een meisje op me aflopen, met knalpaarse dokter Martens aan, dat moest haar wel zijn!

En ja hoor, ze vroeg of ik Gaby was. Na twee zoenen op de wang (wat voor de Italianen normaal is, maar waar ik nog erg aan moet wennen) en een beetje gepraat te hebben komt daar een ander meisje aangelopen, Jeanette, ook een Italiaans meisje. Na ongeveer nog drie kwartier gewacht te hebben op het laatste meisje, zijn we het er over eens dat we toch maar moeten gaan. (Vicky heeft ook een aantal keer nog het meisje uit Zweden proberen te bellen, maar geen gehoor).

Dus toen zijn we naar Covent Garden gegaan met de metro. We hebben een beetje rondgelopen, winkeltjes bekeken en gekeken naar straatartiesten. Covent Garden is trouwens een plek waar tot 1974 een groothandelsmarkt zat, het is een soort Victoriaans gebouw, en het is nu erg toeristisch omdat er allemaal kleine winkeltjes, eettentjes en cafeetjes in zijn gemaakt.

Na Covent Garden zijn we naar Oxford-street gegaan, de bekende winkelstraat van Londen. Daar zijn we ook een beetje in winkels gaan kijken, en uiteindelijk zijn we bij Starbucks gaan zitten. Waar ik én een superlekkere chocolade melk met caramel en slagroom had én waar het erg gezellig was, ongeveer 2 uur gepraat over de kinderen waar we voor moeten zorgen, het gastgezin, welke studie we hierna willen doen etc. Het Engels van Vicky en Jeanette is trouwens echt heel grappig (maar soms ook erg lastig om te verstaan). Je kan echt heel erg duidelijk horen dat ze van Italië komen. Er zat een jongen naast ons, en we waren dus in het Engels aan het praten, vraagt hij zo aan ons, hee, komen jullie misschien van Italië?

Trouwens, ik was aan het uitleggen hoe het systeem van geneeskunde studeren hier inelkaar zit, en ze konden er maar niet bij dat het gewoon een kwestie is van geluk hebben. In Italië maak je namelijk een toets, en als je die goed maakt, dan mag je het studeren. Ze moesten een beetje lachen toen ik uitlegde dat het in Nederland als een soort Lotto werkt. (Groot gelijk hebben ze! :P)

Van links naar rechts: Jeanette, Vicky en ik

Trouwens, ik zit met mijn knieen op de grond, dus het valt hier niet echt te zien, maar ik was de langste van ons drieen. Wat ik erg leuk vond voor een keertje, omdat het nooit voorkomt als ik met meerde meisjes van mijn leeftijd ben. Maarja, Italianen he, die zijn ook klein :P

Toen ik rond zeven uur in de trein terug naar Southend zat, bedacht ik me dat ik gelukkig er uiteindelijk voor gekozen had om dus naar Londen te komen vandaag, want het was erg leukJ